Senin Hiç Kendini Özlediğin Oldu mu?

Hiç kendinizi özlediğiniz oldu mu? 

Benim artık kendime kavuşmaya ihtiyacım var dediğin?

Belki de ben hepinizde kendimi arıyorum.

Kendimi bulmam gerekli diye düşünüyorum...

Sıkıldım artık bu dünyevi işlerden, kendim olmalıyım! Kendim diyebilmeliyim. 

Bahar gelince, kendime koşmalıyım. 

Sular çekilince, uçmalıyım kuş gibi farklı diyarlara.

Ben! Kendimi özlemeliyim, seni özlediğim kadar.

Ayrıca insan nasıl olur da kendini özleyemez? 

Bence en çok kendini özlemeli, şu geçip giden zaman oyununda en çok kendini bilmeli ve geçen her saniyesini özlemeli...

Hepimiz farklı sonlara inanabiliriz ama şu anda tek bir gerçek biliyoruz; “Ölüm” 

belki de o bizi öldürmeden biz onu öldürmeliyiz.

O zaman kaygılarımız, korkularımız, başarısızlıklarımız hepsi bir, bir ortadan kalkabilir. 

Biz ölürsek kendimizi bu derece özlemek zorunda da kalmayız.

Aslında herkes özler kendini, geçmiş deriz adına…

Geçen oysa zamandır, bak ben hala yaşıyorum demelisin!

Geçti! Bitti yok…

Kendini aradığın günleri biliyorum, dönüp dolaşıp kendini bulamıyorsun…

Ne yapman gerektiğini, neden yaşadığını arayıp duruyorsun.

Kızma ama, bu sadece senin değil, herkesin çözemediği bir oyun…

Herkes olmak istediği kişiyi özler. Özlemek ne çok şeymiş yahu!  

Dediğinizi duydum... 

Ama özlemek kelimelerin arasında bile kendini bulabileceğin bir sözü özlemektir.

Şimdi hazır bu özlemenin doruklarındayız, özleyelim o vakit…

Güzel günleri, sevdiklerimizi, kendimizi, gidemediğimiz, varamadığımız her yeri ve her şeyi…

Özledim!

Seni düşünmekten uyuyamadığım kendimi…