Sokağa kapısı açılan
Küçük bir kulübeyim
ben.
Kırık bir vazoda,
Kurutulmuş bir gül…
*
Düş kırıldı bu gece
Kalemim soğudu…
Soğuk, yalnız…
Karanlık bir odayım
ben.
*
Dilimde yangın karası
Güneş sarısı bir
lekeyle…
Dengesi şaşmış bir
kuklanın,
Parmak uçlarında
yürüyorum…
*
Tersine giyilmiş
Bir hayatın…
En sessiz,
Yürüyüşüyüm ben…
*
Bir yanımda hafız
burhan çalıyor,
Bir yanımda senden bir
hatıra…
Ey, Sessizliğin
kasırgası!
Koyu bir mavidir,
Üzgünken ellerim…
Tersine giyilen hayatlar, zamanı tersten aldığında yaşamak çok uzak kalırmış insanın ruhuna. Hepimiz sokağa açılan kulübeler değil miyiz?
YanıtlaSilİçsel bir serzeniş tadında çok güzel...