Nefes

 Beyaz bir ölümdür gözlerim de gökyüzü 

Zihnim kara ormanlar kaplı bir bulut
Menenjit, topluyorsa kirli elleriyle çocuklardan ölüm
Kafir, tanrı yazar ki var ötesinde bir ömür

Ben, karanlık ülkesi yangın çıtırdıları
Ve yangın sonrası küle dönmüş son umut
Adım bataklık şarkısına takıldı, hiçliğin
Önce ses
Nefes...

Son vagon raydan mı çıktı
Birazdan çalar öyleyse ölüm çanları
Nietzsche herkesten önce delirdi
Önce ses dedi
Sonra nefes.

Dönüyor aklımızda bir şarkı gibi ölüm
Yirmi beş kuruşluk gazeteler yazdı
Kırptılar önce pişkin elleriyle
Doğurdular şimdi, harabe evlerde bakir fikir

Kimse ne diye sormadı
Ses mi?
'Önce ses ver' dedi ölüm
Sonra acı bir 'nefes