Hiç olmasaydı rüyalar

Siyah torbaları kaldırdı nehir

Derin göz kapaklarından

Papatyalar dikildi elbisene, yazlar dikildi ve esrik gülüşlerin

Bir şarkı mırıldandım ben, ıslak toprağın göğsüne

Kazdım derince kesik bir yara, kalbimden

Aşk bulamazdı burda beni, ayak izlerimden

 

En narin yerlerinden, inerdi dünyanın düzeni

Kıvrılır, bir kedi gibi boynunda uyurdu

Şu olmayan rüyalar, arzunun közlerinde dururdu

Bir benzeri vardı alnında, bir kendi isteği

Bir kendini bilirdi, bir de resim isteği.

 

Durulurdu gün

Sayılırdı yaşamın ağır omuzlarında

Bir gerçek yaşanırdı

Uyanırdım bir sesin aralığında

Bir ben kaldım, bir de kendimden ara bir sancı

Şimdi aklımın ucunda, kırmızı dudaklarında

Yabancı kalmış

İtiraf edilmeyen donuk bir acı

 

Biri var sevgilim

Şu caddede ayak izlerimizi siliyor

Ellerinde olmayan izlerim, ellerinde kalıyor

Nasıl geçtin ki yolun ortasına

Konuşmadan, kaybolmadan

Yorulmadan çizdin duvarlara,

Hiç olmasaydı rüyalar…